Wat mij in de wereld van mobiliteit steeds meer begint op te vallen is de bijzondere kijk op het fenomeen tijd in alle discussies en oplossingen. Wat bedoel ik daar mee? We praten over: Hoe kom ik zo snel mogelijk van A naar B? Hoe verliezen we zo min mogelijk tijd als we naar of voor ons werk reizen? Hoe kunnen MaaS oplossingen zorgen dat we zo efficiënt mogelijk onze plek van bestemming bereiken?   

Hele waardevolle vragen maar ook vragen waar het efficiency- en productiviteitsdenken van af spat. De klok is onlosmakelijk verbonden met de economie, want tijd is geld.

Tegelijkertijd is toenemend tijdgebrek het gesprek van de dag. Er zijn races tegen de klok gaande, door nieuwe technologie zijn we ‘always-on’ (Sherry Turkle in Alone Together, 2017), volgen ontwikkelingen en het invoeren ervan elkaar steeds sneller op, ervaren we te weinig rust en ontspanningsmomenten.

Vloeibare tijd

De Franse filosofe Christine Cayol stelt in haar boek “Waarom Chinezen de tijd meehebben” (2018) dat we in het westen lijden aan een tijdsziekte. We beschouwen tijd als een wedren of een zandloper en als iets dat we moeten beheersen. Ze doet de suggestie de tijd, net als Chinezen, vloeibaarder te beschouwen, de tijd niet te willen beheersen, maar meer te jongleren met momenten. Rust, verveling, en wachten is wat mensen ook nodig hebben om goed na te denken of creatief te zijn.

Ik zou niet zo ver willen gaan om te zeggen dat we voor het oplossen van mobiliteitsvraagstukken de economische invalshoek helemaal los moeten laten. Maar wat nu als we naast ‘rationele tijd’ ook ‘vloeibare tijd’ meenemen als we met mobiliteitspuzzels aan de slag gaan?

De 10 of 15 minuten lopen naar het station wordt opeens vloeibare tijd als we het zien als werken aan onze gezondheid. Vijftien minuten werken aan je gezondheid, klinkt toch heel anders dan 15 minuten lopen naar je werk. Het eerste voelt als heel welbestede tijd terwijl het tweede zo maar verloren tijd genoemd kan worden.

Anders denken

Het vraagt om anders nadenken en anders handelen. En als je zo denkt dan is het voor een elektrische rijder opeens geen issue dat je nog een stuk moet lopen van een laadpaal naar de plek van bestemming. Sterker nog misschien zet je de auto een volgende keer nog wel een stukje verder.

Zo parkeer ik mijn fiets niet vlak voor de deur, maar in de speciaal aangelegde fietsparkeergarage, en dan loop ik nog 10 minuten. Dat zorgt dat ik die dag weer iets makkelijker aan de 10.000 stappen kom.

En opeens lijkt die test van de NS om een snelle trein van de Randstad naar Groningen in te zetten, en daarmee de reistijd met tenminste 15 minuten te verkorten, een overdreven efficiënt idee. Zonder dat ik anders kijk naar het begrip tijd, zou dit zomaar kunnen betekenen dat ik dit kwartier niet ervaar als gewonnen maar juist als verloren tijd.

Laten we het onszelf gunnen ook eens na te denken over mobili-tijd!

Lees meer over onze opleiding Mobiliteit & Gedrag!  Klik hier